آیا اصلاح طلبان با بوش صنمی دارند؟!!!

آیا اصلاح طلبان با بوش صنمی دارند؟!!!

گویا باز دوباره صحبت های اخیر بوش مبنی بر این که «اصلاح طلبان ایرانی بهترین دوستان من هستند» بهانه ای به دست اصولگرایان داده تا آن را چماقی کنند بر سر اصلاح طلبان و یا هم با فرار به جلو و گرفتن قیافه خیرخواهانه، از سر صدق سران اصلاحات را انذار دهند که دست به یک خانه تکانی اساسی در اردوگاه خویش بزنند!!!

البته نکته قابل تامل در این قضایا این است که نحوه و زمان بروز این حوادث بسیار عجیب می نماید، چه اینکه درست در واپسین روزهای ثبت نام داوطلبان مجلس و در آستانه آغاز بررسی صلاحیت نامزدهای انتخابات توسط هیئت های مربوطه نیز بوش در اظهار نظری به حمایت از اصلاح طلبان خاورمیانه پرداخت که رسانه های جریان اقتدارگرای ایرانی آن را به حمایت آمریکا از اصلاح طلبان ایران تاویل و تفسیر کردند و بدین گونه زمینه حذف گسترده و غیر قانونی اصلاح طلبان فراهم شد. همچنین پیش از آن نیز انتشار گزارش شانزده موسسه جاسوسی آمریکا در مورد پرونده اتمی ایران، عملاً باعث شد که اگر حاکمیت ایران تا قبل از آن نگران از شرایط بین المللی و نگران از احتمال وقوع جنگ، برگزاری انتخاباتی بالنسبه آزاد را در دستور کار خویش قرار دهد، پس از انتشار این گزارش و با دور دیدن این خطر، این تصمیم را از دستور کار خویش خارج کرده و بی هیچ واهمه ای دست به برگزاری یک انتخابات نمایشی بزند. حال این اظهار نظر دوباره بوش که این بار صریحاً از اصلاح طلبان ایران حمایت کرده است، درست در آستانه دور دوم انتخابات مجلس هشتم بسیار عجیب و البته قابل تامل می نماید.

هرچند این اظهار نظرهای سران کاخ سفید را می توان در همان راستای «افعال معکوس» قلمداد کرد اما اقتدارگرایان ایرانی که همیشه از آمریکا با عناوینی چون «شیاد»، «دروغگو»، «شیطان بزرگ» و ... یاد می کردند گویا استثنائاً در این یک مورد قصد ندارند از این رویه پیروی کرده و این بار طبعشان بر آن است تا صحبت های مقامات آمریکایی را چونان صحبت های یک «قدیس» راست و صحیح بپندارند. البته اصولگرایان باید به این نکته توجه داشته باشند که اینگونه عمل کردن، یک شمشیر دو دم است که می تواند دامن ایشان را نیز بدرد و برای آنکه روشن شود این روش آنها چه عواقب خطرناکی را می تواند برای خودشان هم در پی داشته باشد به ذکر یک نمونه از هزاران بسنده می کنم:

سال هفتاد و نه- هشتاد و در آستانه ریاست جمهوری هشتم که عده ای از جمله «ابراهیم اصغر زاده» بحث «عبور از خاتمی» را مطرح کرده بودند، قصد داشتند تا در مقابل خاتمی، کاندیدایی علم کنند. این امر البته مورد پسند حاکمیت نیز بود چه آنکه آنها در آن انتخابات از آنجا که از پیروزی خاتمی مطمئن بودند، رسماً هیچ کاندیدایی معرفی نکردند و فقط بصورت غیر رسمی از «احمد توکلی» نماینده کنونی مجلس حمیات می کردند، لذا چندان بی میل نبودند تا طیفی از اصلاح طلبان در مقابل طیف دیگر که خاتمی محوریت آنها را به عهده داشت به پا خیزند تا حداقل آرای خاتمی ریزش داشته باشد و پیروز قاطع میدان نباشد و در این بین چه کسی بهتر از خود «ابراهیم اصغر زاده!!!» که شاید می توانست با نطق های آتشین خویش و البته جسارت و گستاخی سیاسی اش، بخشی از آرای اصلاح طلبان را به سوی خویش جلب کند. اما اگرچه اقتدارگرایان آن زمان بی میل نبودند که اصغر زاده در انتخابات حضور داشته باشد لکن حاکمیت بنا به برخی مسائل راضی به این امر نشد و شورای نگهبان وی را رد صلاحیت کرد. در همان زمان بلافاصله وزارت امور خارجه ایالات متحده آمریکا بیانیه ای صادر کرد و در آن رسماً از شورای نگهبان برای رد صلاحیت «جوانک دیوانه ای که روزگاری از دیوار سفارت آمریکا در ایران بالا رفت و آنجا را اشغال کرد» تشکر و قدردانی فراوان به عمل آورد.

حال سوال اینجاست که آیا اعضای شورای نگهبان آن زمان _ که البته در این زمان نیز تغییر چندانی نکرده اند_ در راستای سیاست های آمریکا حرکت می کرده اند؟! آیا آنها هم خدای نکرده اصل نظام را قبول نداشته اند؟! این تشکر و قدردانی رسمی سران وقت کاخ سفید از آنها را چگونه و با چه منطقی می توان تفسیر کرد؟! و بالاخره اینکه واقعاً اعضای وقت شورای نگهبان «چه کرده بودند» که این چنین مسئولین آمریکایی شادمانه از آنها تشکر کرده و آنها را مورد تعریف و تمجید قرار داده بودند؟...

... برای اصولگرایان البته از این نمونه ها بسیار می توان ذکر کرد و نوشت و آنها را مورد مذمت و شماتت هم قرار داد، این نمونه و قضیه «لاریجانی گیت» از جمله همان «یک از هزاران» است. به هرحال اگر قرار باشد که اقتدارگرایان بنا را بر این گونه اظهار نظرها بگذارند باید تکلیف خویش را با این نمونه ها نیز روشن کنند و گرنه تیزی این شمشیر برنده دامن آنها را نیز چاک چاک خواهد کرد!!!